ks. Bp. Władysław Bandurski - patron 62 WDH-y (1865–1932), biskup, kaznodzieja, działacz niepodległościowy. 1887 otrzymał święcenia kapłańskie. Od 1894 sekretarz i kapelan biskupa krakowskiego J. Puzyny. Od 1895 kanclerz kurii biskupiej w Krakowie. Od 1901 kanonik Kapituły Krakowskiej. Od 1920 roku Kapelan Odzdiału Wileńskiego ZHP. Prowadził działalność społeczną i pedagogiczną. Od 1906 biskup tytularny cydoński i sufragan lwowski. 1911–1912 uczestnik akcji narodowej i religijnej obrony Chełmszczyzny, a po jej oderwaniu (w 1912) od Królestwa rzecznik finansowania działalności narodowo-oświatowej i wspierania polskich organizacji tworzonych za kordonem rosyjskim. Kapelan powstałej w 1912 tajnej organizacji niepodległościowej – Konfederacja Polska, patronującej Drużynom Bartoszowym oraz Strzelcowi i Sokołowi. Podczas I wojny światowej w Wiedniu, opiekun uchodźców i jeńców polskich, współpracował z Naczelnym Komitetem Narodowym. Honorowy kapelan I Brygady Legionów Polskich (opieką duszpasterską otaczał całe Legiony, wygłaszając kazania na pierwszej linii frontu). 1919 powrócił do Lwowa, gdzie podjął działalność duszpasterską wśród żołnierzy. Od 1920 w Wilnie, biskup polowy wojsk Litwy Środkowej. Całe życie związany z harcerstwem, w 1910 patronował harcerstwu w Wiedniu, po 1920 roku zasiadał we władzach Wileńskiego Oddziału ZHP. Latem 1919 dokonał uroczystego poświęcenia terenu przeznaczonego na Cmentarz Orląt. W 1920 po wyzwoleniu Wilna przez gen. Żeligowskiego na życzenie Marszałka Polski Józefa Piłsudskiego został biskupem polowym Wojska Litwy Środkowej. W Wilnie mieszkał w pałacu reprezentacyjnym Rzeczypospolitej. W 1931, z okazji 25 lecia sakry biskupiej, powołano komitet z gen. Stanisławem Skwarczyńskim na czele. Nad uroczystościami jubileuszowymi patronat objęli: prezydent RP prof. Ignacy Mościcki i Marszałek Polski J. Piłsudski. Po jego śmierci trzy miasta, z którymi był związany: Lwów, Kraków i Wilno pretendowały do miejsca wiecznego spoczynku biskupa. Został pochowany w katedrze w Wilnie w krypcie pod kaplicą św. Piotra i Pawła. 3 sierpnia 1996 staraniem biskupa polowego WP Głódzia, wbrew protestom litewskich Polaków, przeniesiono szczątki biskupa do Warszawy. W katedrze wileńskiej pozostał jego pomnik, niestety zasłonięty, widoczny jedynie od strony zakrystii. Był odznaczony m.in. Orderem Polonia Restituta, Virtuti Militari i Krzyżem Walecznych. Autor zbiorów kazań i broszur o tematyce patriotycznej, m.in. Ducha nie gaście. Mowy i przemowy patriotyczne (1909), Praca i cierpienie (1921), Krwi ofiarnej cześć (1928).